به گزارش  وقت نیوز، جوانانی که از همان دوران کودکی مشق عشق خود را با عکس و خاطرات شهدا نگاشتند، از شهدا جویا شدند و بر مدار آن ها که مسیر کربلا بود، حرکت کرده و غبطه به حالشان خوردند که چرا دوران دفاع مقدس نبودند ولی وقتی پای درس شهدا خوب مشق عاشقی کردند دیدند که «در باغ شهادت باز، باز است».

و این گونه شهدای مدافع حرم مسیر دلدادگی خویش را انتخاب کردند و آسمانی شدند، شهدایی چون محمدرضا فخیمی که عصر اربعین سال 94 دلدادگی اش را با مادرش در میان می گذارد و راهی شام بلا می شود.

مادری که پیش از تولد محمدرضا می دانست فرزندش، متفاوت خواهد بود، فرزندی که شب قبل از تولدش دو بانوی بهشتی به خوابش می آیند و پس از رفتنشان بوی عطر آن ها خانه را سرشار از شمیم بهشت می کند.

شمیم بهشتی که با آمدن پیکر شهید فخیمی مادرش را در حیرتی عجیب فرو می برد، با خودش نُقل به فرودگاه می برد و بر تابوتش که حجله دامادیش اش شده نقل می ریزد و یاد آن شب می افتد و با تبریک دامادی پسرش، می گوید: همه این سال ها متحیر آن خواب بودم و حالا برایم تعبیر شد.

سخت است برای مادر جدایی از فرزند آن هم وقتی که می داند شاید این جدایی همیشگی باشد ولی مسیر شهادت همیشه همین بوده است، شهدا عاشقانه انتخاب و مادران و پدران آن ها با اطمینان آن را تایید کردند چراکه تدوام مسیر کربلا جز این ممکن نیست.

 مادر شهید فخیمی چنان باصلابت روبرویم نشسته است که شرم می کنم مطرح کنم چگونه پرواز کبوترش را تاب آورده است، شرم می کنم از اینکه در برابر جوان رعنایی که در راه حریم آل الله داده است دستانم خالی است!

با همه اندوه و شوقی که در من است و با من همراه، لب به سخن می گشایم و از فرزندش می پرسم، از شهید کم سن و سال آذربایجان شرقی در بین مدافعان حرم، شهیدی که متولد 1370 بود و مشق دلتنگی خود را در پاسداری از حرم بانوی کربلا نوشت.

شهربانو پورحسین با آرامشی که در چهره و صحبت هایش جاری بود، گفت: شب پیش از تولد محمدرضا در خواب دو خانم نزد من آمدند و کنارم ایستادند، با وجودی که آن ها را نمی شناختم و از بودنشان کنارم متعجب بودم ولی نگران آن نبودم که آن ها چه کسی باشند، حالت خاصی داشتم می شود گفت آرام و مطمئن بودم.

این مادر شهید ادامه داد: صبح همان شب وقتی از خواب بیدار شدم بوی عطر اتاق را گرفته بود از همسرم پرسیدم عطر مشهد زدی گفت: نه، از همان روز متعجب این موضوع بودم تا اینکه واقعیت را وقتی محمدرضا به شهادت رسید و پیکرش آمد درک کردم، محمدرضا همان عطر را می داد و گاهی وقت ها که دلتنگش می شوم همان عطر خانه را پر می کند.

 خانم پورحسین در ادامه با اشاره به خصوصیات اخلاقی فرزندش اشاره و بیان کرد: محمدرضا واقعا فردی با اخلاص و ساده بود، از همان کودکی رفتار و منش بزرگی داشت و همیشه جلوتر از هم سن و سالانش گام برمی داشت و حرف می زد، عکس شهدا را بر دیوار اتاقش نصب کرده بود و مدام از آن ها می پرسید و تلاش می کرد چون شهدا حرکت و خودش را به سیره آن ها نزدیک کند.

وی اضافه کرد: محمدرضا از هشت سالگی مقید به تکالیف دینی بود و انجام فرایض اهمیت می داد به گونه ای که در وصیت خود پیش از شهادتش به آنچه انجام داده و آنچه باید انجام دهد اشاره و به برادرش نوشته است.

خانم پورحسین ادامه داد: به تکالیف درسی و حضور اجتماعی اش در جامعه نیز اهمیت می داد چنانکه با وجود فعالیت هایش در هیات و پایگاه و برگزاری کلاس برای کودکان، از رشته پزشکی نیز قبول شد.

مادر شهیدفخیمی به علاقه فرزندش به سپاه و ملبس شدن به لباس رزم و غبطه خوردنش به حال شهدا اشاره و اظهار داشت: این علاقه محمدرضا او را از سمت پزشکی به دانشگاه امام حسین(ع) کشید و ضمن تحصیل در این دانشگاه دوره های تخصصی را نیز سپری کرد به طوری که پس از آن وارد عرصه مبارزه با پژاک در منطقه شمالغرب شد.

این مادر بهشتی افزود: محمدرضا روز اربعین دیگر نتوانست صبر کند و حتی اصرار پدرش هم مانع رفتنش نشد که فردای آن روز برود و گفت اگر مانعم بشوید به حضرت زینب(س) و حضرت رقیه(س) شکایت می کنم.

شهربانو پورحسین ادامه داد: عصر همان روز که اربعین بود خانواده ام خانه مان مهمانی آمدند و چون محمدرضا عجله داشت برود، گفت؛ مادر زودتر شام را درست کنید بخوریم تا پس از رفتن مادربزرگم راهی شوم نمی خواهم آن ها ناراحت و دلتنگ شوند.

مادر شهید فخیمی بیان کرد: پس از رفتن مهمان ها، آمد پیشانی ام را بوسید و گفت؛ از حضرت زینب(س) برایتان صبر می خواهم، صبور باشید و رضایت بدهید، ببینید روح اله طالبی فرزندش تازه به دنیا آمده بود که رفت و همه شهدا دفاع مقدس هم.

آری شهید فخیمی با این سخن خود نه خطاب به مادرش که به ملت ایران خواست بگوید «دفاع همچنان باقی است» و مبادا غفلت و عافیت طلبی ما را از دشمنی که هر لحظه مترصد عقده گشایی است، غافل کند.

رقیه غلامی

586