به نظر می رسد که منظور استاندار آذربایجان شرقی ناظر بر هیچ یک از روزنامه های «مهد آزادی»، «عصر آزادی»، «آذربایجان»، «ارک»، «امین»، «سرخاب»، «صائب تبریز»، «عجب شیر»، «ساقی آذربایجان» و «مهدتمدن» که همگی چاپ تبریز بوده و گسترۀ توزیع سراسری دارند، نیست بلکه مقصود این بوده که روزنامه ای از آذربایجان شرقی وجود ندارد که در « تراز روزنامه های سراسری » منتشر شود و در متن « جریان اصلی رسانه ای کشور » قرار بگیرد.
هرچند شاید تعبیر و برداشت بالا از اظهارات محمدرضا پورمحمدی چندان پر بی راه نباشد اما ایراد، آنجاست که نگاه ایشان و البته قاطبۀ مسئولان دیگر، نگاه صرفاً سخت افزاری به مقولۀ رسانه است و همواره از توجه به ابعاد نرم افزاری آن غفلت می شود.
با این رویکرد باید پرسیدکه آیا فقط دارا بودن « صرف قالب یک روزنامه سراسری » کفایت می کند یا مهمتر ازآن، وجود محتوا برای آن روزنامۀ به اصطلاح سراسری است؟ سوال اساسی تر این که اگر محتوایی نیز تولید و منتشر شد، جایگاه مخاطب و پاسخ به نیازهای عموم مردم در آن محتوا کجاست؟
به واقع مشکل اصلی اینجاست که ما می خواهیم فقط و فقط یک روزنامه سراسریِ موثر در سپهر رسانه ای کشور داشته باشیم اما توجهی به ابعاد پنهان و البته مهم ترِ موضوع نداریم. با چنین طرز تصوری باید حق دهند که بگوییم، اگر روزنامه سراسری نداریم، صداوسیما هم نداریم! چون به رغم فعالیت یک شبکۀ 24 ساعتۀ محلی که اتفاقاً بواسطۀ پخش ماهواره ای، نه یک رسانه سراسری که یک شبکه جهانی است، تراز برنامه سازیِ این کانال فرسنگ ها با یک کانال استاندارد رادیو و تلویزیونیِ محلی فاصله دارد.
از سوی دیگر، در زمان حاضر با وجود تنوع و ترافیک شبکه های اجتماعی  تقسیم بندی روزنامه ها به روزنامه های سراسری و روزنامه های غیرسراسری، خود محل چالش است. طرح این سوالِ با پاسخِ روشن، راهگشاست؛ اینکه چند شهروند تبریزی، روزانه برای تامین نیازمندی خبری خود مثلاً روزنامه «خراسان» یا «روزنامه قدس» (روزنامه هایی سراسری با خاستگاه مشهد) و یا روزنامه «آفتاب یزد» (دیگر روزنامه سراسریِ حاضر در متن جریان اصلی رسانه ای کشور با خاستگاه یزد) را خریداری می کنند؟ و اساساً چند نسخه از این روزنامه ها به آذربایجان شرقی فرستاده می شود؟! شاید بتوان این سوال را بدینگونه هم مطرح کرد که مثلاً چند هموطن اهوازی، روزنامه سراسری مهدآزادی (یکی از قدیمی ترین روزنامه های ایران با قدمتی حدود 70 ساله و اولین روزنامه بخش خصوصی کشور که خاستگاهش تبریز است و سابق بر این با گسترۀ توزیع بین المللی چاپ می شد) را خریداری و مطالعه می کنند؟
با همۀ این اوصاف اگر بپذیریم که در وانفسای رشد خیره کنندۀ روزنامه نگاری الکترونیک، همچنان مدیران اجرایی آذربایجان شرقی مایل اند به منظور آشنا ساختن هموطنان و مسئولان سراسر کشور با پتانسیل ها، مزایای نسبی و توانمندی های این خطه، از قالب یک نشریۀ یومیۀ سراسری بهره مند شوند و آذربایجان شرقی صاحب روزنامه ای در ترازِ روزنامه های جریان اصلی کشور باشد، وجود سخت افزار، واجب اما ناکافیست و مهم این است که نرم افزارِ تحقق چنین مطالبه ای فراهم شود.
کمک به تربیت نیروی انسانی متخصص و کاربلد، نهادینه شدن ضرورتِ جایگزینیِ استراتژیِ «مسئول محوریِ» رسانه ها به «مردم محوری» و تحمل پیامدهای جدیت رسانه ها در توجه به نیازهای مخاطب، ایجاد فضای برابر برای همۀ متقاضیانِ نقش آفرینی در فعالیت های رسانه ای از هر طیف و سلیقه ای و در نهایت توزیع عادلانۀ امکانات و بودجه های رسانه ایِ سازمان های دولتی و نهادهای عمومی، از زمرۀ همین نرم افزارهایی است که انتظار می رود مسئولانِ دغدغه مندی نظیر استاندار در راستای تحققش نقش آفرینی کنند تا همگام با استان هایی مانند خراسان رضوی، اصفهان، فارس و حتی یزد، زمینه تولد روزنامه ای با گستره توزیع سراسری و در عین حال با سطح کیفیت بالا در آذربایجان شرقی نیز ممکن شود.

586

از: حامد عاطفی