وقت - آیتالله هاشمی رفسنجانی دراولین سالگرد ارتحال امام(س) سخنانی گفته است بزرگترین درس سیاسی امام ره به ما همین حکمت و مصلحت اندیشی ایشان است .
به گزارش وقت نیوز به نقل از پایگاه اطلاع رسانی آیت الله هاشمی رفسنجانی، متن این سخنرانی منتشر نشده در سال 1369 بدین شرح است:
آنقدری که ما امام را شناختیم حالا نمیخواهم بگویم بهتر از دیگران شناختیم، ولی از کسانی هستیم که امام را خوب شناختیم، واقعا این انسان در همه مراحل زندگی با حکمت عمل میکرد، خداوند یک نورانیتی به امام داده بود که مصالح را خوب درک می کرد و بجا عمل می کرد.
حکمت این است که آدم بفهمد وقت چکاری است وچگونه باید این کار را انجام بدهد، این حکمت را واقعا امام به کمال داشتند. امام اگر سکوت میکردند با حکمت بود، اگر فریاد میکشیدند با حکمت بود. اگر مسافرت میکردند با حکمت بود و اگر می ماندند در خانه و منزوی میشدند هم با حکمت بود، بخاطر همین هم بود که کسانی که امام را با آن روحیات میشناختند به ایشان عشق میورزیدند، به خاطر اینکه آثار حکمت را در زندگی ایشان میدیدند.
هیچ وقت جوسازیها و هیاهوها و مقدمه سازیها، امام را وادار نمیکرد که برخلاف رأی اش، برخلاف نظرش، برخلاف تشخیص خودش اقدامی کنند. این خیلی عجیب است، این خیلی مهم است. آدم مثل کوه باشد. همون تعبیری که امام علی(ع) به امام حسن(ع) فرمودند که به همان گونهای باش که طوفانها، صخرهها را نمیتواند تکان دهد، تو مثل این صخرهها باش که طوفانها تو را از جا نکند.
امام از لحاظ روحیه یک چنین انسانی بودند، امّا همین انسانی که همچون صخرهای در مقابل طوفانها بود، در مقابل مصلحت مردم خاضع بود، در مورد جنگ شما دیدید تا آن لحظهای که بنا بود بجنگیم امام آنچنان رفتار می کردند که هیچکس به مخیله اش هم صلح و پذیرش آتش بس را خطور نمیداد. ولی وقتی مصلحت مردم خود را دیدند لحظهای در پذیرش آن درنگ نکردند. این خاصیت یک انسان حکیم است، فقط یک آدم حکیم خالی ازهوا وهوس، یک آدم فوق جو و جوسازی، یک آدم فوق جریانهای احساسی و عاطفی، یک آدم منطقی و حکیم میتواند مواضع مناسب را در زمان مناسب بگیرد و این تنها امام بودند که قادر به چنین کاری بودند، تا لحظهی آخر هیچکس فکر نمیکرد که امام درباره پایان جنگ راهی پیدا بکند ولی وقتی که به این نتیجه رسیدند بدون لحظهای درنگ و عافیت اندیشی گفتند من جام زهر رو مینوشم و به عنوان فرمانده کل قوا تصمیم میگیرم و آتش بس را میپذیرم.
این خاصیت بزرگان دین ماست که همان قدر که همچون کوه در رای و نظرشان استوارند، ولی در مقابل مصلحت و حکمت مردم شان خاضع و متواضعاند و به پافشاری بر رای خود اصراری ندارند، بزرگترین درس سیاسی امام به ما همین حکمت و مصلحت اندیشی ایشان بود.