وقت نیوز - امروز شنبه دومین یادداشت روزنامه «ایران» نیز مانند یادداشت نخست متاثر از در گذشت کاظم معتمدنژاد است و در آغاز این مطلب که به قلم «محمدمهدی فرقانی» نگاشته شده آمده است: استاد ،پدر و الگو رفت.
استاد، پدر و الگو رفت. کسی که وجودش نزدیک به نیم قرن الهام بخش و حرکت آفرین بود، دیگر در میان ما نیست. دکتر معتمدنژاد رفت اما میراث ماندگارش در عرصه های گوناگون، سرمشق همه کسانی خواهد بود که روزنامه نگاری را یک خدمت اجتماعی می دانند نه یک شغل اقتصادی. رسانه ها را در خدمت پیشرفت و توسعه می خواهند و علم اخلاق مدار و اخلاق علمی را مهمترین محصول آکادمی می دانند. دکتر معتمدنژاد دو بعد وجودی برجسته داشت که او را بر مسندی متمایز بر ساخته از علم و اخلاق می نشاند. یکی بعد علمی و دیگری بعد شخصیتی و اخلاقی. در بعد علمی، استاد همیشه نوآور و خلاق بود. ادبیات نوین روزنامه نگاری را او وارد فضای علمی کشور کرد. از اصول روزنامه نگاری گرفته تا حقوق حرفه ای روزنامه نگاران و مسئولیت اجتماعی آنان. نخستین پیش نویس نظام جامع حقوقی رسانه ها را در اوایل دهه 1380 او تدوین کرد و نخستین پیش نویس میثاق اخلاق حرفه ای روزنامه نگاری را او به تحریر کشید. ارتباطات و توسعه روزنامه نگاری را وارد ادبیات روزنامه نگاری ایران کرد و مطالعات انتقادی در ارتباطات را او بنیان گذاشت و بالاخره مفاهیم و مبانی جامعه اطلاعاتی را او به زیست بوم ارتباطات ایران عرضه کرد. تأسیس دوره های کارشناسی ارشد و دکترای علوم ارتباطات برای نخستین بار در دانشگاه علامه طباطبایی میراث ماندگار اوست. در بعد شخصیتی و اخلاقی به واقع نمونه ای کمیاب بود؛ صبوری، متانت، فروتنی، مماشات و مدارا، نرمش در برخوردهای اجتماعی و حضور بی دریغ در هر جا و هر زمان که وجودش ضروری بود و کلامش راهگشا، از ویژگی های ممتاز و کمتر تکرار شدنی او بود. در عین اصولگرایی و سختگیری علمی، در طول عمر پربرکت خود باکسی بلند صحبت نکرد و کسی کلامی به گلایه، طعنه، توهین و تحقیر از او نشنید. من دست کم تجلی تمامی این خصلت ها را در 42 سالی که با او محشور بوده ام، به چشم دیده ام. زمانی که پس از بازنشستگی در سال 1386 کلاس و درس را به تدریج از او گرفتند و اجازه راهنمایی پایان نامه به او ندادند و دست آخر، اتاقش را در دانشکده که خانه علمی او بود، تخلیه کردند، آسیب روحی سنگینی به او وارد شد و مشخصاً فروشکست، اما دم برنیاورد و به دیگران هم توصیه کرد با این بی مهری ها «مدارا» کنید. او که می توانست همچون بسیاری از همدوره ای های خویش رحل اقامت در خارج از کشور بیفکند و در بهترین دانشگاه های فرانسه به تدریس بپردازد، ماندن در ایران و تدریس در همان ساختمان قدیمی و فرسوده خیابان کتابی و بنیانگذاری بنای ارتباطات و روزنامه نگاری ایران را بر همه آن امتیازها ترجیح داد و این همه او را به چهره ای ماندگار در دل و جان همه کسانی که می شناختندش و در تاریخ آکادمی ایران بدل کرد. روحش شاد و یادش گرامی.
586
انتهای پیام/
منبع : روزنامه ایران