در ۱۶ تیر ۱۴۰۳ این عبارت ساده ،صریح و نسبتاً کوتاه به مثابه گزاره‌ای خبری در دفتر تاریخ معاصر ایران ثبت شد. ولی جهان اجتماعی ،نظام معنایی ،کنش‌های عاطفی - سیاسی و پدیده‌های تاریخی، اجتماعی و سیاسی منتج به این عبارت به سادگی و صراحت و البته کوتاهی خود عبارت نیست.
به عنوان یک انسان ایرانی که هویت زن بودن و مادر بودن را برای خودم تعریف کرده‌ام ،در مواجهه ابتدایی با پدیده انتخابات خود را سردرگم و سراسیمه می یافتم و در عدم قطعیتی بسیار آزاردهنده سیر می‌کردم. از یک سو به مانند اکثریت قریب به اتفاق ایرانیان با تروماهای متعدد و متنوع اجتماعی و سیاسی درگیر بودم که هنوز بعد از گذشت سال‌های طولانی نه تنها التیام نیافته بودند که بعضاً در نتیجه دیده نشدن‌ها، شنیده نشدن‌ها ،فهم نشدن‌ها ،تحقیر شدن‌ها و به حساب نیامدن‌ها به دمل‌های چرکینی تبدیل شده بودند که انگیزه و توان ورود با صلابت و بانشاط به میدان انتخابات را از من سلب می‌کرد. اما از دیگر سوی دغدغه ملک و میهن داشتن، باور به حق مسلم ایرانیان برای برخورداری از یک زندگی معمولی و التزام به تغییرات مصلحانه و خشونت پرهیز اجازه نمی‌داد عافیت اختیار کنم و خشم و هیجان‌های منفی را دستاویزی برای قهر از صندوق رای کنم.
عدم قطعیتی که به آن اشاره شد، خاص جهان فردی انسان ایرانی نبود بلکه به شکل‌های مختلف در عرصه‌های عمومی نیز نمود می‌یافت.تولید حجم انبوهی از ادبیات حول موضوع انتخابات در سپهر اندیشه ایرانی را می‌توان یکی از این نمودها  در عرصه عمومی محسوب کرد. رهیافت محسن رنانی به پدیده انتخابات و قرائت مادرانه او از دنیای سیاست ، نقطه ثقلی بود که نظام فکری مرا حول خودش انسجام بخشید و عزم مرا برای حضور موثر در انتخابات جزم کرد. اخر برای مادری که داغ مهاجرت فرزندانش را به دل دارد و از کم فروغ شدن چراغ امید دختران و پسران ایرانی به فرداهای آباد و آزاد وطن، دل خون است چه حجتی قوی‌تر از این می‌توانست باشد؟
در حالی که اکثریت نظریه پردازان با رویکردهای عدالت محوربا تاکید بر تفاسیر و تعاریف صلب و انعطاف ناپذیر از انواع حقوق انسانی ، به خشم‌های اجتماعی و ناکامی‌های جمعی ایرانیان نوعی تقدس می‌بخشیدند و بر طبل عدم مشارکت می‌کوبیدند عده‌ای هم بودند که از منظر مادرانگی به جهان اجتماعی می‌ نگریستند و از مجرای رویکردهای مراقبت محور با تاکید بر مسئولیت‌ها و رابطه‌ها ، علم سیاست ورزی مادرانه را شجاعانه در سپهر سیاسی اجتماعی ایران به اهتزاز دراوردند. دکتر محسن رنانی یکی از این نظریه پردازان بود .
در استعاره انسان انگارانه‌ای که رنانی برای نظریه‌اش به کار گرفت است ایران به مثابه انسانی دارای روح و جسم تصویر شده است که جسمش زخمی و روحش خسته است.،  نابودی پرشتاب منابع طبیعی ،سیل مهاجرت نخبگان و نرخ بالای افسردگی جوانان آن خونی است که از پیکر زخم خورده ایران جاریست .او معتقد است ایران امروز به طبیب و پرستاری نیاز دارد که به سریع‌ترین شکل ممکن بتواند جلوی خونریزی زخم های جسم ایران، را بگیرد و "زخم‌هایش را مرهم نهد و تیمارش کند.دخترانش را محترم دارد و زنانش را تکریم کند؛ جوانانش را امید ببخشد؛چرا که اگر ایران بماند به زودی زود در آینده‌ای که اکثریت ما آن را خواهیم دید آن را خواهیم ساخت."
این نگاه مراقبت محور و مادرانه به سیاسی‌ترین پدیده جهان اجتماعی ایرانیان در عین این که کلید واژه جدیدی را وارد ادبیات توسعه‌ای ایران می‌کند همزمان  دایره سیاست ورزی مادرانه را نیز بسط می‌دهد .

در جایی که ادبیات غالب سیاسی بر قدرت و نقش ریاستی، رئیس جمهور متمرکز است ،او بر اقتدار رئیس جمهور  بواسطه نقش تیمارداری و مراقبتی او صحه می‌گذارد، و هنرمندانه کلید واژه جدید "پرستار جمهور" را وارد ترمینولوژی سیاست در ایران می‌کند.
در قسمت دوم این یادداشت نشان خواهم داد که رفتار انتخاباتی کمپین برای ایران همچنین موضع‌گیری‌ها ،زبان بدن،مشی سیاسی وسبک زندگی وفادارانه دکتر مسعود پزشکیان همگی بر این دلالت دارند که او  آن رئیس جمهوری است که با توکل به خداوند می‌تواند تیماردار وطن در روزهای سختش باشد.

از : شیرین یوسفی

دبیر منطقه ی حمعیت زنان مسلمان نواندیش استان آذربایجان شرقی

586