در شرایط فعلی باید هشیار بود و اجازه نداد اختلافات بر مشکلات کشور بیفزاید. یک اختلاف درباره پیوستن به کنوانسیون‌های جهانی است که گاهی این اختلاف تنها به بگومگوهای سیاسی محدود نمی‌شود بلکه به بداخلاقی، تهمت، افترا و نسبت‌های ناروا دادن تسری می‌یابد و بسیاری از گناهان کبیره بر اثر این اختلافات اتفاق می‌افتد. و در ادامه آثار سوء روانی و اقتصادی بر جامعه می‌گذارد و آبرو و حیثیت بین‌المللی کشور را هم زیر سوال می‌برد و

در اسلام مبانی بسیار مشخصی از آیات قرآن و روایات در این خصوص وجود دارد و می‌توان این مساله را به صورت متعادل حل کرد. راه اعتدال هم این است که نه نفی مطلق کرد و نه اینکه بدون توجه به مبانی دینی و ضرورت‌های عقلی وارد همه این کنوانسیون‌ها شد. نفی مطلق و به همه چیز «نه» گفتن کار بسیار راحتی است.

با «نه» گفتن تمام روزنه‌ها و دروازه‌ها را می‌بندیم و گویی خودمان دنیایی هستیم و دورمان حصاری می‌کشیم و زندگی می‌کنیم، اما آیا این شدنی است؟ آیا واقعا اسلام این را از ما خواسته است؟ مگر اسلام به «جدال احسن» با دیگران توصیه نکرده است؟ مگر اسلام نخواسته که اخلاق و معنویت را به دنیا صادر کنیم و دیگران را جذب اسلام کنیم؟ اما اگر درها را ببندیم و در مجامع و سازمان‌های بین‌المللی حضور پیدا نکنیم این اتفاقات رخ نخواهد داد.

اسلام یک دین بین‌المللی است و داعیه جهانی دارد و از این منظر ما باید بیش از دیگران در مسائل جهانی و بین‌المللی فعال باشیم برای اینکه اسلام تئوری حکومت جهانی دارد که با حضور حضرت ولی عصر(عج) این حکومت یکپارچه جهانی تحقق می‌یابد.

وقتی چنین دیدگاهی وجود دارد باید به دنیا نگاه کنیم و دور خود حصار نکشیم. مبنای دیگر این است که خداوند انسان‌ها را با زبان‌ها، فرهنگ‌ها، رنگ‌ها و ‌نژادهای مختلف خلق کرده اما در عین این تفاوت‌ها همه انسان‌ها و ملت‌ها را به همدیگر نیازمند کرده است.

در واقع خداوند بندگان خود را به خودش و دیگر بندگان نیازمند آفریده است. نیازمندی به خدا برای این است که او را فراموش نکنند و نیازمندی به یکدیگر برای این است که انسان‌ها به هم متصل شوند و از همدیگر استفاده کرده، به هم اعتنا کنند و از هم بهره برده و به هم بهره برسانند و این محتاج بودن انسان‌ها به یکدیگر حکمت الهی است.

این مساله در سطح روابط بین‌المللی به این معناست که باید با دیگران براساس احترام متقابل ارتباط برقرار کرد و در مجامع و نهادهای بین‌المللی حاضر بود و فعالیت کرد.

امروز کافر به مسلمان، ملت اسلامی به ملت مسیحی و... احتیاج دارد اما این تأمین احتیاج باید به شکلی تنظیم شود که حقارت‌آمیز نباشد و ارزش‌های خود را از دست ندهند.

نمی‌توان در دنیا بود و با رفاه زندگی کرد، داعیه بین‌المللی داشت و مقدمات حکومت جهانی را فراهم کرد اما با دنیا نبود و علیه دنیا بود.

تکلیف ما این است که با مطالعه، اعتدال، تحمل، مودت، اعتماد به نفس توأم با هشیاری و اقتدار وارد بسیاری از این عرصه‌های بین‌المللی که می‌توان برای انها حسن و منفعتی متصور شد و لااقل ضرری هم نداشته باشد، شد و حتی خود همین حضور یک حسن است و هیچ اشکالی ندارد.
از : هاشم هاشم‌زاده هریسی عضور خبرگان رهبری

586